Dag 7

Na een regenachtige nacht werd het ’s morgens droog. De volwassenen waren al vroeg op om te kunnen genieten van de opkomende zon, het gefluit van de vogels en al het moois dat vanzelf langskomt zoals koeien met kalveren, vogels, vlinders en groetende locals. De temperatuur was geweldig en in het zonnetje werd gesmuld van een nieuwe stapel pannenkoeken. Ook de jeugd sloot aan.
De kerk begon om 10.00 uur. De dienst was een hele belevenis. De meeste mensen waren prachtig aangekleed. Het zingen werd begeleid door trommels en een soort rammelaar met een stevig geluid. Ook Tim speelde mee met zijn gitaar. Er werd geklapt, gezongen, gedanst en de dames maakten regelmatig een geluid dat het best te omschrijven is als het geluid van een jodelende indiaan. Christine greep haar kans en gilde keihard mee. In de Ontmoetingskerk gaat het er bedeesder aan toe. Een dame op leeftijd zat op het matje mee te swingen. Wij werden aan de aanwezigen voorgesteld en bedankt voor ons bezoek en belangstelling. Nellie en Henk werden inmiddels niet meer tot de bezoekers gerekend want ze horen inmiddels al helemaal bij Chawolo. De dominee bood zelfs een woning op zijn erf aan. Daarna zongen wij een lied met elkaar en het was prachtig om in de ogen van de toeschouwers te kunnen kijken. Tijdens de collecte werd de kerk even een marktplaats. Als mensen geen geld hebben, nemen ze goederen mee. De rijst en sojabonen werden per opbod verkocht. De kinderen gingen naar buiten om onder een grote boom hun dienst te houden. Wij luisterden naar de preek in het Engels die meteen vertaald werd in het Jap. Om een uur of 12 werd de dienst afgesloten. Er was geen koffie met speculaas, maar de gesprekken die wij met de kerkgangers hadden waren er zeker niet minder om. Wat een leuke ontmoetingen en wat een leuke gesprekken!
Na de lunch gingen wij op visite bij Yason en zijn familie. Alleen de weg er naar toe was al indrukwekkend. Overal werden wij begroet en wij zagen mooie erven met heel veel zwaaiende kinderen, bananenbomen en loslopend vee. Yason en Faith waren heel verrast om ons te zien en wij werden meteen voorgesteld aan de andere familieleden. De matjes en stoeltjes kwamen uit de hutjes en wij mochten plaatsnemen. De kippen liepen tussen ons door en de varkens wroetten vlak achter ons in de aarde. De vader van Yason voelde zich flink beroerd en was naar het ziekenhuis geweest. Wat was het mooi om te zien, dat hij zichtbaar opknapte toen wij aan het zingen waren. Hij klapte zelfs in zijn handen en lachte ons toe. De aardigheidjes die wij meegenomen hadden, zoals wat kleding voor baby Hope, een handdoek en stroopwafels werden dankbaar in ontvangst genomen. De aanwezige familieleden gingen op de foto. Bij het vertrek kregen wij een flinke hug.
De volgende familie die wij graag wilden bezoeken is die van Patrick en Lydia. Zij koken voor de CD Hopescholen en zijn altijd heel enthousiast. Ook nu was de wandeling er naar toe al een belevenis op zich. Vooral voor de plaatselijke mannelijke bevolking die opeens Hollandse blote benen zagen langslopen. De hilariteit is hier vooral groot wanneer wij groeten in de plaatselijke taal met yoga of I tye nedi (ietsjeneddie). Zo’n taallesje Jap werpt zijn vruchten af.
Patrick kwamen wij tegen met een grote kudde vee. Hij sprong een gat in de lucht toen wij zeiden dat wij op visite kwamen. Maar zet zo’n grote kudde vee maar eens even in zijn achteruit. De kudde werd na een hoop boe-geroep geparkeerd op het grasveld tegenover het huis en Patrick nam ons mee om zijn rijstveld te bezoeken. Meester Lawrence kwam ook net op bezoek en met weer heel veel kinderen achter ons aan liepen wij door het Oegandese landschap. Nice the rice. Wij mochten het zelfs rauw proeven. Onderweg kregen wij veel informatie van Lawrence en Patrick die vol trots over hun land vertelden, maar ook veel over ons land wilden horen. Lawrence nam Christine nog even mee een erf op om de constructie van een hutje uit te leggen en de bewoners waren wederom razend enthousiast bij het horen van de paar Japwoorden. Bij Patrick en Lydia werden wij voorgesteld aan de familie en de meeste van hun kinderen (ze hebben er 10). Het zingen was wederom een groot succes. Dit keer werd er ook voor ons gezongen.
De tijd ging veel te snel voorbij. Bij het afscheid gaven wij wat cadeautjes en Patrick en Lydia gaven ons drie pompoenen. Henk werd meegenomen door Patrick om nog een en ander te bekijken en de rest van de groep ging naar het CD Hope home. Er was geen tijd meer om te knutselen, maar er was wel tijd voor een liedje bij de zieke Brenda. Dit keer liet Anne zich schaken voor een potje dammen en schaken met Emma. Emma is niet zo’n grote prater, maar hij zei wel een paar keer: “she is good, she is good!” And yes, she was: she won. Jonathan kreeg privé gitaarles. Christine en Lotte hielpen met het pellen van de pinda’s. Nellie deed weer aan wondverzorging. Dr. Bert was er dan wel niet bij, maar assistent Frits hield trouw de hand van Susan vast. Inmiddels ging het buiten weer verdacht hard waaien. Het werd een snel afscheid en een nog snellere wandeling/cross country richting het guesthouse. Net op tijd konden wij de was van de lijn in veiligheid brengen.
De pompoenen werden meteen “geslacht” voor het avondeten en verorberd met Hollandse rookworst en aardappelen. Frits ging op vliegenjacht en bleek zijn eigen kracht niet te kennen. De vliegenmepper brak in tweeën. Maar Frits repareerde deze meteen en ging onvermoeid verder met de jacht. zelfs onder de douche was geen mug meer veilig.
Na een week ontdekte Frits opeens het rooster op de koelkast. “Hangt dat er al een week? Nog gezien, ik ben meer gefixeerd op de inhoud! “ 
De bedden werden vroeg opgezocht want de taxi is voor maandagochtend 8.00 uur besteld voor een bezoek aan Tororo.