dag 8 een bezoek aan Tororo

De taxi was besteld voor 8.00 uur t.i.u. (this is Uganda) en tot onze verbazing reed deze precies om 8.00 uur voor. Albert, van de leiding van het weeshuis, ging met ons mee. Henk niet want hij had een bespreking met de zwager van Tim die samen met de zus van Tim een weeshuis runt in Tororo. Toch wel jammer voor Henk, want de vorige bestijging van de Tororo rock moest hij halverwege staken. Dit keer kwam hij dus niet eens aan de voet. De taxi was genaamd Amazing Grace en de chauffeur was goedlachs. Nellie herkende hem van vorig jaar. Onderweg keken wij onze ogen uit. Wij zagen o.a. drie volwassenen én een baby op één brommer en heel veel moslims in mooie lange gewaden op een plein voor een moskee voor het ochtendgebed aan het einde van de ramadan. Behalve heel veel hutjes zagen wij opeens een heel mooie villa omheind met muren en prikkeldraad. Het was geen recht toe recht aan rit want de chauffeur deed zijn uiterste best om de vele hobbels in de weg te vermijden of hij reed er soms in hoog tempo overheen. Ria omschreef dit als “slinger de slang” en dat terwijl zij wist wat het verboden woord was tijdens dit verblijf: Frits wil heel graag een slang zien, maar Christine juist niet. Na de rit hadden Lotte en Frits, die op de achterbank van het busje zaten, in ieder geval geen luizen meer: koppie stoot, luisjes dood. Eenmaal in Tororo ging Albert de toegangsprijs bespreken met de medewerkers van de Tororo rock. Albert ging als local kaartjes halen voor een groep, zonder dat hij daarbij vermeldde dat het om een groep Europese blanke toeristen (Mzungu) ging, want die betalen meer. Ondertussen kreeg de chauffeur een spoedcursus fotografie van Nellie. Elke keer als hij het knopje “geaaid” had en de flits ging uit, gaf hij vol trots het toestel terug aan Nellie die vervolgens constateerde dat er nog niets was vastgelegd. Dit was eigenlijk deel 2 van de cursus. Deel 1 was bij de groep van vorig jaar : de door de chauffeur “gemaakte” foto’s zijn nooit teruggevonden. Albert kwam ons halen en wij kregen een gids toegewezen, maar wij vragen het ons af of hij het gemerkt had als wij halverwege naar beneden waren gevallen. Gelukkig hadden wij Albert. Terwijl wij naar boven ploeterden (niet alleen wij stegen, de temperatuur ook!) werden wij regelmatig ingehaald door Oegandezen op geen of teenslippers (oftewel bare foot). Af en toe moesten wij even in de schaduw uitpuffen, maar uiteindelijk leverden wij de topprestatie. Boven genoten wij van een prachtig uitzicht op Tororo en wij zagen in de verte de bergen van Kenia liggen. De uitgebreide fotosessie gaf meteen gelegenheid tot uitrusten. Als enige Mzungu hadden wij bekijks. Wij waren dan wel blank, maar enigszins rood aangelopen. Wij dronken water dat meteen weer uit alle poriën tevoorschijn kwam. Toen de deo uit de tas kwam, konden zij het lachen niet meer inhouden. Zo hadden die jongens ook een leuke ochtend! Alhoewel het klimmen op de heenreis steeds beter ging, zat er in het dalen geen stijgende lijn! De een ging wat sneller dan de ander, ook al was dat soms niet de bedoeling… De losse steentjes aan het einde van de tocht, zorgden voor wat glijpartijen. Lotte, die al wat bont en blauw zag van de taxirit, had nu nog meer redenen om niet zo lekker te zitten. Waar wij erg om moesten lachen, was dat als wij vielen, de Oegandezen “sorry” zeiden. So cute! Gelukkig kwamen wij allemaal zonder botbreuken en kleerscheuren beneden en konden wij in Amazing Grace stappen. De volgende bestemming was Tororo stad waar wij een date hadden met de familie Omalla en Henk. Aangezien wij nogal rap de rots waren afgekomen, hadden wij tijd om eerst te gaan shoppen. “Vers” brood, meel, melk, limonadesiroop, cola (voor het desinfecteren van de darmen? … ja ja) en wc papier stonden als onmisbaar op de lijst. Toen op naar het hotel waar wij hadden afgesproken voor de lunch in het restaurant. Al snel kregen wij een telefoontje van de familie Omalla die alvast hun bestelling doorgaf. Hoezo vooruitziende blik? De eerste drankbestelling duurde zo lang dat wij dachten dat de ananassen nog van de boom geplukt moesten worden. Inmiddels waren Tim, Wilma, Eugene, Jaimy en Henk aangeschoven. Ook al waren wij ongeveer de enige gasten in het restaurant, wij moesten uiteindelijk ruim een uur wachten op de maaltijd. Toen de eersten na hun maaltijd hun bord geschraapte, had nog niet eens iedereen iets voor zijn/haar neus. Vooral het lange wachten op de kipgerechten sprak tot onze verbeelding. Het eten was heerlijk. Ook al waren wij in Oeganda, de patat smaakte minstens zo lekker als die van Manneke Pis in Utrecht. Ria kon het bijna niet geloven en had 1,5 bord nodig om zich hiervan te laten overtuigen. De rekening was – in tegenstelling tot sommige gerechten – niet gepeperd. Omgerekend 85 euro kwam er uit onze huishoudportemonnee voor een maaltijd voor 12 personen. Bij MacDonald’s ben je duurder uit! Daarna gingen wij naar de markt. Wilma vertelde bij wie wij het beste konden zijn om te voorkomen dat wij als Mzungu de hoofdprijs moesten betalen. De marktvrouw was zeer vereerd en wilde dolgraag met ons op de foto. Een rondje markt was een hele bezienswaardigheid. Veel bananen, ananassen en een indrukwekkend grote vis ondanks dat hij al gehalveerd was. Bij een viskraam kregen wij een leuke aanbieding voor gedroogde sardientjes die ergens onder de vliegen lagen. “No thank you.” Het was ons al bekend dat veel Oegandezen slippertjes maken - sommige mannen hebben meerdere vrouwen - maar daar zagen wij dat dit ook letterlijk het geval was: teenslippers van autobanden. Dames waren in de weer met voor ons ouderwetse Singer trapnaaimachines. Voor de Oegandezen waren wij weer een bezienswaardigheid: Frits en Henk met vijf vrouwen die gekleed waren in een korte broek. “Can you give me one?” werd er hoopvol aan Henk gevraagd. Frits snapte al die koude drukte niet want zulke benen had hij al duizenden keren gezien. Maar ja, this is Uganda. Uiteindelijk waren het niet Lotte en Anne die door Oegandezen op de foto werden gezet, maar Frits. Tot slot gingen wij naar een winkeltje voor eieren die in eerste instantie met z’n dertigen in een plastic zakje (!) verdwenen. Aangezien wij de vering van Amazing Grace ervaren hadden, vroegen wij heel beleefd om een eierdoos. Alleen met de onderkant waren wij al dik tevreden. Voordat wij het karakteristieke winkeltje verlieten, zeiden de Hindoe verkopers: “come again.” Frits dacht even in een aflevering van de Simpsons te zijn gestapt. Gelukkig reed Henk met ons mee terug en deed een poging om de eieren voor Chawolo uit te broeden. Grappig was om te zien hoe een zwaarbeladen brommer omviel toen de achterste passagier te vroeg afstapte, vooral omdat de mannen zelf dikke schik hadden. Het gaat dus echt niet altijd goed. Terug in Chawolo gingen wij naar het CD Hope home om te zingen, te schaken en te praten. Bij het bed van de zieke Brenda dook plotseling een kikker op. Anne en Ria zaten nietsvermoedend muziek te maken. Meestal is Frits van de afdeling ongediertebestrijding, maar nu kwam Agnes in actie met haar slipper. Tot grote schrik van Anne, Ria én de kikker kwamen zij heel even heel dichtbij elkaar. Uit het CD Hope home klonk toen een heel harde valse noot! Nog voordat het helemaal donker was en de regen weer met bakken uit de lucht viel, trokken wij ons terug in ons guesthouse voor een opvliegend overgangssoepje. Zelfs bij de mannen en de dames onder de 18 kwam het stoom uit hun oren. Het was wederom een prachtige, indrukwekkende dag met als hoogtepunt de top van de Tororo rock waar een aantal van ons angsten moesten overwinnen!