Dag 11

Dag 10 en de foto's volgen nog, maar hier alvast wat leesvoer.

Na een droge nacht ontwaakte een deel van onze groep in de vroege uurtjes. Een deel? Volgens Frits hoort alles voor 10 uur bij de vroege uurtjes. De mannen gingen aan de slag met de zandbak. De dames troffen voorbereidingen voor de naailes want er zouden veel elastieken en ritsen uitgedeeld moeten worden. Anne en Lotte gingen naar het CD Hope Home naar Brian, Oscar en de zieke Jonathan. Om 11.00 uur gingen Ria, Nellie en Christine naar de kleuterschool meekijken met teacher Joy. Deze “visitors” werden met een big smile ontvangen. De tanden leken goed gepoetst. Juf Joy vroeg hoe zij heetten en de vingers gingen meteen de lucht in: “me, me, me!” riepen ze daarbij. Riya Okoth wist het wel… Hij had onthouden dat ,één van de bezoekers dezelfde naam had als hij en bij onze Ria antwoordde vol trots: Riya Okoth. Joy had een rekenles voorbereid en enthousiast lieten de kinderen zien en horen hoe goed ze konden tellen. Er zijn zoveel verschillen in het onderwijs en in de belevingswereld van de kinderen maar sommige dingen bleken internationaal. Toen juf Joy de verftubes leeg kneep, ging het ontsnappen van de lucht gepaard met een verdacht geluidje. De kinderen moesten daar vreselijk om lachen. Het zijn zelf zulke scheetjes! De verfles ging gepaard met handen- en voetenwerk. De kinderen moesten een hand of een voet vol schilderen met verf en daarvan werd een afdruk gemaakt. Een les die overal zijn sporen naliet. Op de grond, op de uniformen, op de matjes…. Aan het einde van de ochtend kregen alle leerlingen tot hun grote verrassing een (Plus geeft meer) troetel. Dat vonden ze helemaal te gek en wij werden toegeklapt nadat ze daarvoor eerst hun handen hadden opgewarmd. Even wrijven voor het beste resultaat. De kaarten voor de sponsorkinderen van de basisschool De Fontein in Harmelen werden overhandigd en de hele klas genoot mee. Onze groep werd op het CD Hope terrein weer compleet. De meiden kwamen uit het CD home en Henk en Frits werden opgehaald uit de ballen-..eh zandbak. Na de lunch was het tijd voor de vierde naailes waarbij ook Christine (steekje) Los dit keer aanwezig was, want er zou ook aan “EHBO” gedaan worden. Voor de verstelkleding die sommige dames meenamen, was de hechtdraad van de EHBO veel te laat, want daar was geen eer meer aan te behalen. Maar iedereen was lekker bezig en de dames oefenden hun vaardigheden. Hoezo nemen die Mzungu’s tornmesjes mee? Sommige dames scheurden de ritsen gewoon zo uit de jurk. Maar voor de strakke naden en de banden van de rokken gebruikten ze de tornmesjes maar al te graag. Op het grasveld aan de andere kant waren Lotte en Anne bezig met de kinderen te vermaken met liedjes, bellenblaas en spelletjes. Henk en Frits konden maar niet genoeg krijgen van de zandbak. Tijdens de naailes kregen de dames allerlei handige informatie over hygiëne en gezondheid. Daarbij zaten ook wat eenvoudige EHBO-handelingen waaronder wat je moet doen bij bloedneuzen. De vrouwen waren blij verrast, want zij hielden bij een bloedneus hun hoofd helemaal achterover en namen dan altijd een koel doekje tegen het bloeden op hun voorhoofd. Heel (on)geloofwaardig was het toen lotusslachtoffer Christine (vegetariër) zich verslikte in een kippenbotje en Nellie haar van “het botje” ging bevrijden. Een vrouw vroeg hoe het bij kinderen ging en Nellie legde Christine meteen over de knie. Dikke pret. De vraag werd gesteld wat je moest doen wanneer de kinderen bonen in hun neus of oren stoppen. Voor de deskundigheid hebben wij ze doorverwezen naar de kliniek want wij zijn niet zo in de bonen. De naailes werd vrolijk afgesloten met een rondje nagels lakken in kleuren naar keuze. Dit gebeurde van top tot teen. Daarna ontpopte de groep dames zich wederom als een geweldig kleurrijk gospelkoor en het was fantastisch om dit met elkaar te beleven.
Om 17.00 uur splitste onze groep zich in tweeën. Henk, Nellie en Frits gingen op bezoek bij auntie Jane die jarenlang voor het CD Hope home en de scholen gekookt heeft. Daar werden zij getrakteerd op een popo, een voor ons onbekende vrucht die heerlijk bleek te smaken en die voor een goede stoelgang zou moeten zorgen. Vandaar de naam po-po? De hoogbejaarde moeder van auntie Jane genoot enorm van het bezoek van verre. Zij bleef maar mammie pappie (vrije vertaling) tegen Henk, Frits en Nellie zeggen. Ria, Anne, Lotte en Christine gingen eerst op bezoek bij de familie van het nieuwe sponsorkind van de familie Van Leeuwen. Juf Joy nam ons als een echte tomtom mee over de zandweggetjes en de door de maisvelden want enige wegbewijzering ontbreekt in Chawolo (geen straatnamen en huisnummers). De hele familie (papa, mama en zes kinderen) stond al op de uitkijk en de stoelen stonden klaar. Wat een ontvangst! Ook juf Joy – die meegegaan was als tolk - genoot zichtbaar mee. Maar de communicatie verliep uitstekend, want de vader sprak Engels. Toen Ria vroeg wanneer sponsorkind Edwin jarig was, spoedde vader zich de hut in om op zoek te gaan naar de geboortepapieren. Happy birthday hoeven wij hier niet aan te leren! Na het overhandigen van wat cadeautjes en na een fotosessie gingen wij “een hutje” verder naar de familie van het sponsorkind van de familie Verhoeve. Ook daar stonden de stoelen al klaar. Behalve Sylivia, haar zussen, broer en moeder waren veel andere familieleden aanwezig. De stroopwafels kwamen uit de tas met nog wat aardigheidjes. Ook voor de gesponsorde zoon hadden wij tot zijn grote plezier een aardigheidje meegekregen. De Oegandese familie kon geen genoeg krijgen van de fotosessie en deze stond garant voor een bijna permanente lach op ieders gezicht.
Henk, Nellie en Frits gingen ondertussen bij overbuurvrouw Agnes op visite. Zij zorgt voor de oma van Tim. Al weer werden zij verrast met een lekkernij, maar dat was peanuts. Een heel grote zak vol! Henk en Nellie hebben besloten om volgend jaar weer naar Chawolo af te reizen, want Agnes heeft ze voor dan een turkey beloofd. Oma genoot zichtbaar van de aandacht en was zeer vasthoudend want zij liet de handen van de bezoekers maar moeilijk los. Ook hier moesten foto’s voor het thuisfront van CD Hope gemaakt worden. Oma liet weten dat zij inmiddels wist wat je moest doen bij een bloedneus en nam de perfecte houding aan. De tamtam had goed zijn werk gedaan.
Na deze korte scheiding kwamen wij als groep weer bij elkaar in het guesthouse voor een voortreffelijk diner met een opmaak die geïnspireerd was door de Tororo rock. (Nee, de hamburger was niet te hard gebakken.) Daarna babbelden en knabbelden wij er gezellig op los totdat de klamboes opgezocht werden. Morgen zou het weer vroeg dag worden, want de zandzakken liggen voor de deur! Ha ha, wat een bak! Rara…wat staat er op het programma!