Dag 12

1 augustus
De wekker ging vroeg af want de zandbak moest gevuld worden bij een zo laag mogelijke temperatuur. Christine bleef achter voor het huishoudelijke werk en de groep ging richting CD Hope terrein. Het zandbakzand moest nog “even” door de zeef en daarvoor kwamen Yason en Nickson helpen. De zeef was zo lek als een zeef en liet veel meer door dan de bedoeling was. Het repareren nam veel tijd in beslag, maar uiteindelijk kon de zware arbeid beginnen. Henk moest de arbeid staken om met Nellie en Tim en Wilma te gaan vergaderen. Nee, hij drukte niet zijn snor. De hoop zand verdween door zware inspanningen van Lotte, Frits, Anne en Ria in de bak. Dit alles onder muzikale begeleiding van Christine die met de kinderen liedjes aan het “zingen” was en af en toe een gitaarakkoord produceerde. De officiële opening zal later plaatsvinden want daarbij mag zandbakaannemer en uitvoerder Henk natuurlijk niet ontbreken.
De lunch en voor sommigen een siësta deed iedereen goed. Henk ging aan de slag als glaszetter en merkte dat het glas heel scherp was. In het guesthouse werd ondertussen de verenknutselmiddag goed voorbereid, want er werden veel kinderen verwacht. En inderdaad, er kwamen uit alle hoeken kinderen aanlopen en iedereen ging weg met een kleurrijke zelfgemaakte ketting van rietjes, veren en strijkkralen. De kinderen genoten en wij dus ook. Iedereen die veren heeft meegegeven: walwa swa oftewel bedankt! Terwijl wij het liedje “Raindrops keep falling on my head” konden inzetten, vluchtten wij het CD Hope home binnen. De geplande EHBO les werd verplaatst en Ria, Anne en Lotte gingen spelletjes doen en muziek maken. Ria gaf nog een spoedcursus punniken. Henk, Nellie, Frits en Christine gingen op visite. Eerst bij een gezin: een man, twee vrouwen en 20(!) kinderen onder wie een aantal sponsorkinderen. Veel kinderen stonden al op de uitkijk. De moeders waren niet aanwezig, maar oma konden wij wel begroeten. De bank kwam uit de hut en zat binnen no time vol met de jongste generatie. De sponsorkinderen waren blij met de groeten van hun sponsors uit Nederland. Na heel veel handen te hebben geschud (dat gaat heel anders in Uganda) gingen de bezoekers op zoek naar het huis van mr. Eliab Oboth. Het huis was onvindbaar c.q. onherkenbaar – er staat nergens een plattegrond in Chawolo - maar dat was niet erg want het was droog , de regenboog was bijna heel en de lucht kleurde prachtig. Uiteindelijk mocht buurjongen Innocent mee als gids. De gastheer was nog niet thuis, maar de gastvrouw regelde de stoelen en zorgde ervoor dat haar man kwam. Hij straalde van oor tot oor. Deze goedlachse man kon zijn lol niet op toen hij zag hoe fantastisch wij het vonden om zijn boomgaard met o.a. polobomen, bananenbomen en avocadobomen te bezoeken en zijn ananasplanten te bewonderen. Uiteraard werd er veel vastgelegd met de camera. Het kippenhok was opvallend mooi. Veel bewoners zouden het graag als hut willen hebben. Toen het begon te schemeren was het tijd om richting het guesthouse te gaan. Nellie kreeg vier eieren toegestopt en Eliab liep met ons mee. Vanuit de hutjes hoorden wij het welbekende “jambo” roepen en van een afstand zagen wij kleine kinderen getooid met een verenketting zwaaien. Mama Miracoli Nellie maakten met Lotte en Anne een heerlijk pastagerecht klaar. Omdat het erg warme, intensieve dag was geweest, kropen wij vroeg onder de klamboe.