Dag 14

Op deze dag van rust was er al vroeg bedrijvigheid in de keuken want er moesten zo’n honderd pannenkoeken gebakken worden. Ria legde meteen beslag op alle grote pannen die er te vinden waren. Vervolgens bakte zij ze (de pannenkoeken) bruin. Af en toe kwam er wat assistentie van de groep en uiteindelijk stonden er grote stapels klaar in aluminiumfolie. Om 10 uur begon de jeugddienst geleid door “onze eigen” Emma uit het CD Hope Home. Wat hebben wij genoten van de muziek en van de overgave van de voorzangers en de medezangers. Juf Esther zong met de jongere kinderen in het jap. Kippenvel hadden wij allemaal toen Tim met de jeugd het lied “I have a maker” zong, een prachtig lied dat voor ons een speciale betekenis had gekregen. Oscar was de veilingmeester en bij hem gingen de ingebrachte collectegoederen onder de hamer. Dit ging met de nodige hilariteit gepaard. De jeugd had een dramastuk over de verloren zoon voorbereid. Wij hebben nog nooit een versie gezien waarin de zoon zoveel op zijn vader leek, want de tweeling Eugène en Jaimie vertolkten de hoofdrollen. Emma hield een preek over geduld en wij konden hier allemaal onze les uit leren. Al met al een boeiende dienst die maar liefst ruim twee uur duurde. Over patience gesproken! Na de kerkdienst volgden er weer heel wat fotomomenten en gesprekken met de kerkbezoekers.
’s Middags ging er een delegatie naar dominee Paul toe voor een kort bezoek. Paul wilde graag met Frits op de foto omdat hij – voor Oegandese begrippen – een lange man is. Eindelijk iemand van zijn formaat, dacht hij. Het was een teleurstelling dat hij zich toch niet aan Frits kon meten. Het plezier was er niet minder om. Perepetwa, Pauls vrouw – geen kleine dame – wilde met Anne en Lotte op de foto. Uiteindelijk mochten “de kleintjes” erbij. Die mochten natuurlijk niet over het hoofd gezien worden.
Om half 4 verzamelde een grote club zich aan het einde van het pad van het guesthouse voor een wandeling onder leiding van mr. Oboth Azalea die een hoog Humberto Tan-gehalte heeft. Frits hoopte op een slangenexpeditie, maar hij stond daar alleen in. De lange broeken gingen aan voor de tocht door het moerassige gebied. En ja, hoor! Op de weg lag een echte slang. Maar dit niet meer levende exemplaar had meer weg van een regenworm in verkleedkleding en werd opgegeten door de mieren. Susan vond het leuk om er mee te spelen, maar de dames liepen snel door voor het geval zij ermee zou gaan gooien. Onderweg werd er vanaf alle erven naar ons gezwaaid en de kinderen hadden bij de fotosessies de grootste pret. Henk speelde letterlijk voor BOE-man…. De kinderen stoven weg. Nellie en Christine speurden de bermen af naar bloemetjes en bijtjes en zagen ook prachtige vlinders. Anne en Lotte hadden hele gesprekken met Miria. Frits oogste veel bewondering met zijn turbosprintje en dat terwijl de meeste wandelaars geen droge draad meer aan hun lijf hadden. Het plaatselijke gemechaniseerde naaiatelier met Singer trapmachine bleek op zondagmiddag gewoon open en Albert kon meteen zijn gerepareerde broeken ophalen. Zonder bonnetje! Wij zagen onderweg van alles. Teveel om op te schrijven, maar gelukkig hebben wij de foto’s nog. De wandeling sloten wij af met een bezoek aan familie Tan..eh Oboth. Gorret, de moeder des huizes, kwam net terug van het land met een koe en een vracht op haar hoofd. De kalkoenen gaven een demonstratie traplopen de boom in en ondertussen werd dochtertje Mary gekapt door haar nichtje. De dames wilden ook zo’n kapsel tegen een bad hairday… maar nee, helaas. Geen tijd. Christine kreeg het (weer) voor elkaar om een Oegandese baby ontzettend aan het krijsen te krijgen. Gelukkig voor haar bleek het niet persoonlijk want niemand van de Mzungu’s kon bij het kindje in de buurt komen zonder dat het alarm afging. De bliksem kwam dichterbij en de duisternis viel langzaam over Chawolo heen. Moedig stapten wij via een sluiproute door de velden van Chawolo richting de kleuterschool (nursery) waar op ons gewacht werd. Wilma en Tim hadden onze pannenkoeken meegenomen. Deze waren nog steeds niet helemaal afgekoeld en gingen erin als koek bij de CD Hope Homebewoners, de staff, de familie Omalla en niet te vergeten bij onszelf! De kleuterschool veranderde daarna in een bioscoop. Eerst gingen wij terug in de tijd en genoten van de film van de Oegandagroep van vorig jaar. Daarna werd de film Frozen (Walt Disney) opgezet. Tim reed met Nellie en Christine even heen en weer naar het guesthouse voor het toetje. Hoe toepasselijk was het om tijdens de film Frozen te genieten van een zelfgemaakt waterijsje. Na het happy end waren wij helemaal niet zo happy. Omdat de volgende dag ons vertrek gepland stond, kwam het onvermijdelijke afscheid van deze lieve, hartelijke, gezellige bewoners en medewerkers van het CD Hope Home. Dat gebeurde met een lach en een traan. Wat hebben wij het goed gehad met elkaar!