dag 15 en 16 afscheid, Jinja en weer veilig thuis

Vanwege de regen die af en toe viel, vlogen de insecten in grote getale om ons heen. Het was maar goed dat wij een uitstekende sfeer in onze groep hadden en van een mug geen olifant maakten. Chawolo zou meteen een safarigebied geworden zijn. Direct na het opstaan werden de koffers gepakt en er werd een aantal afscheidskaarten geschreven. Frits stookte vuur voor het laatste afval. De vuilniszak die een dag eerder alvast was buitengezet, was verdwenen. Waarschijnlijk meegenomen door kinderen die er iets bruikbaars in hoopten te vinden. De bus die ons door Patrick en Patrick naar Entebbe moest brengen was comfortabel en ruim. Vooral het hoge plafond was een opluchting voor Lotte en Frits die met een laag dak slechte ervaringen hadden. Tim, Wilma, Eugene en Jaimie kwamen ons uitzwaaien. Deze twee weken hebben wij intensief meegeleefd met familie Omalla en iedereen die bij CD Hope betrokken is. Het afscheid viel dan ook erg zwaar. Het geluid van de arriverende bus had ons afscheid aangekondigd en tijdens onze laatste kilometers door Chawolo stonden overal kinderen en volwassenen te zwaaien. De kleintjes hadden soms ballonnen vast of hadden een met ons geknutselde ketting om. Door al dat gewuif kregen wij, zoals vaker tijdens ons verblijf, een “Willem en Maxima-gevoel”.
Bij Jinja (ruim twee uren later) werd gestopt voor een boottocht over de Nijl. Nee, daar zijn geen nijlpaarden en krokodillen. Langs de kust en op de eilanden spotten wij kleurrijke vogels, grappige apen en grote hagedissen. De grote hagedis bij het guesthouse die de naam Big Brother had gekregen, was er niets bij. Die zou slechts op een troetel lijken naast zijn big brother bij de Nijl. Bij de oorsprong van de Nijl gingen wij voor een fotomoment uit de boot. Daar gaat het Victoriameer over in de rivier. De twee gidsen die ons in de boot hadden genomen, praatten honderduit. De een deed zijn best om zoveel mogelijk informatie te geven. De andere was een pretnummer en maakte ons vooral aan het lachen. Vooral toen hij per ongeluk tussen twee banken ging zitten. Ria filmde de blooper die ons nog vaak aan het lachen zou maken. Op het Victoriameer voeren wij langs viskwekerijen en pontons met een populatie à la vogelpark Avifauna. Omdat wij voor de boottocht van 1,5 uur hadden gekozen, was de bonus een tussenstop bij een slangenexpositie. Christine ver”man”de zich door af en toe een blik door het glas te werpen want deze gevaarlijke reptielen kropen gelukkig niet los rond. Tenminste, niet die veilig opgesloten zaten. Na de boottocht bezochten wij de craftmarket voor het aanschaffen van souvenirs. Veel tijd hadden wij niet en het afdingen – unaniem toevertrouwd aan Frits - kostte de nodige tijd. Met Frits is je euro minimaal een daalder waard.
De tocht naar Kampala duurde lang en onderweg keken wij onze ogen uit. De bus werd een keer door de politie aan de kant gezet en de bestuurder moest meekijken door de flitsapparatuur van de politie. Patrick bleef lachen en er volgde geen prent. Na een controle van de autopapieren mocht de bus doorrijden. Wij kwamen terecht in een enorme traffic jam. Dat is weer eens iets anders dan aardbeienjam. Veel later dan gehoopt, kwamen wij in het donker in Kampala aan. Eerst reed de bus naar het ziekenhuis waarin Brenda (uit het CD Hope Home) was opgenomen. Nellie en Henk gingen haar, ook namens de groep, gedag zeggen en verrassen met wat cadeautjes. Patrick I vergezelde hen. Patrick II bewaakte de bus en de andere passagiers. Nellie en Henk vielen in het ziekenhuis van de ene verbazing in de andere. Zij werden geleid door kleine gangen en steegjes. Niet alles was overdekt. Het leek meer op een garage dan op een ziekenhuis. Niet iedereen had een bed en daarom lagen er ook patiënten op matjes op de grond. Ook waren er mensen die wachtten op een afspraak met de arts. Zij lagen letterlijk en figuurlijk voor de deur. Voor eten moesten de mensen zelf (laten) zorgen. Daarom was er voor iedere patiënt, een familielid of vriend aanwezig. Brenda heeft gelukkig een tante (een verpleegkundige) die bij haar blijft en goed voor haar zorgt zolang zij niet terug kan naar het CD Hope Home. Beide dames waren heel blij met het bezoek en Nellie en Henk waren blij om Brenda nog even te zien voor hun vertrek. Ondertussen zaten de andere groepsleden in het pikkedonker op een parkeerplaats met een mooi uitzicht op Kampala by night met vele kleine lichtjes.
Even na 21.00 uur kwamen wij bij hotel-restaurant Spur aan voor het diner. Wat een luxe! Wat een contrast met het leven van de meeste Oegandezen. Voordat wij naar binnen mochten, moesten wij eerst worden gecontroleerd door de beveiliging. Het was opvallend dat Henk – die zelf helemaal geen pieper is - regelmatig een metaaldetector activeerde, waarna hij vervolgens gefouilleerd moest worden. Ook nu weer. Zou het door het ijzer in het bloed komen? Heeft hij een ijzeren wil? Liep hij met lood in zijn schoenen? Of willen de Oegandezen gewoon even aan hem zitten? De snelheid van de bediening in Spur was in het “this is Uganda”-tempo, waardoor wij na de laatste hap meteen richting de bus moesten. De wachttijd op ons eten werd overigens door zes van de zeven groepsleden benut met app-en, want de Wifi was geweldig. Arme Nellie! Tijd voor een smartphone? Om ca. 23.15 uur arriveerden wij bij het vliegveld in Entebbe. De koffers werden ter plekke gereorganiseerd om de drie trommels die aangeschaft waren in Jinja zo veilig mogelijk te vervoeren. Na het inchecken begon een lange wachttijd. Ria, Christine en Nellie zaten om 2.00 uur ’s nachts de laatste verslagen uit te werken. Nellie was overigens ook ’s nachts een prima opvolgster van Klazien uit Zalk. Met haar zalf en pilletjes hield ze tijdens het hele verblijf in Oeganda iedereen op de been. Om 3.50 uur vertrok het vliegtuig naar Istanboel. Daar hadden wij ook 4 uur wachttijd. Frits haalde als verrassing een afscheidsbrief van Jonathan tevoorschijn en las deze voor. Zo leuk! Ook de laatste vlucht verliep voorspoedig en om 17.15 uur landden wij op Schiphol. Daar stond een enthousiast welkomstcomité met een vlag op ons te wachten: Loekie, Kees, Nellies moeder, Annika, Alfons, Bart en Rob. In Kamerik werden de koffers uitgezocht en ging iedereen weer naar (t)huis!
Wat zijn wij dankbaar voor deze mooie reis vol bijzondere mensen, mooie ontmoetingen en vele indrukken. De sfeer in de groep was geweldig en wij mochten weer veilig thuiskomen. Naast de vuilniszak (met een ongetwijfeld teleurstellende inhoud), hebben de mensen in Chawolo ons hart gestolen. Maar dat kan ons gestolen worden, want wij geloven in een God die Liefde is. Van liefde delen, wordt iedereen rijker. Wij voelen ons dan ook gezegende mensen!
Voor meer informatie over CD Hope: www.cdhope.org.