Dag 10

Voor ons is dit bezoek aan Oeganda een intensieve periode met zoveel mooie momenten dat wij elkaar af en toe moeten knijpen of het wel echt gebeurt. Er zijn ook zorgen en er is verdriet maar de hartelijkheid, de vrolijkheid en de dankbaarheid van de medemensen hier valt steeds als een warme deken over ons heen…. En dat met temperaturen boven de 30 graden!
Er zijn inmiddels wat gewoontes in ons “dagelijks” leven geslopen en een aantal uitspraken komen steeds terug. Zelfs de verliefden en getrouwden gaan iedere avond even “daten” (= insmeren met de anti-muggendeet). Henk zingt nog net niet “Follow the leader” wanneer hij in de nachtelijke uren richting het toilet vertrekt met achter hem een aantal dames. Pannenkoeken als ontbijt is eerder een gewoonte dan een uitzondering. Als hier iets als een koude douche over ons heen komt, dan genieten wij daarvan. Frits is van de afdeling ongediertebestrijding. Ria is van de afdeling pannenkoeken bakken en Christine bakt er niet zoveel van maar houdt zich ondertussen bezig als de typiste van de verslagen. Henk en Nellie zijn als de papa en mama in de groep, ook al pikt een mama meestal niet de laatste pannenkoek van het bord van een kind. (Dit was overigens voor een goed doel.) Anne en Lotte doen van alles en steken hun handen waar en wanneer nodig uit hun korte mouwen. De meiden begrijpen inmiddels wel de korte kapsels van de Oegandese meisjes want hier haren wassen is hoofdzakelijk een kwestie van geduld.
Deze woensdag ging Nellie met Wilma mee om Brenda uit het CD Hope Home weg te brengen naar Tororo waar zij voor onderzoeken naar toe moest. Susan, haar zus, ging ook mee. Het uitzwaaicomité was compleet en wij zwaaiden totdat de auto verdween achter de bomen. De rest van de ochtend stond in het teken van allerlei voorbereidingen en het uitzoeken van materialen voor de activiteiten in het guesthouse. Christine wilde heel graag naar school (vakidioot!) en mocht aan het einde van de ochtend in P2 (= groep 4) meekijken. Dat iemand zo blij kan worden van “werken” in de vakantie… Na de lunch ging de schoolbel van de Middelbare School voor Anne, Frits en Lotte. Mr. Lawrence and his students were very happy to have them in his class. Niet alle drie de Nederlandse scholieren begrepen veel van natuurkunde, laat staan in het Engels, maar het was leuk om de manier van lesgeven mee te maken. Mr. Lawrence had leuke grappen: “when people die in Holland they leave a will, in Uganda they leave a bill”. De teacher was vakoverschrijdend bezig en betrok de bezoekers in de lessen door regelmatig Uganda te vergelijk met Nederland. Heel vaak vroeg hij tussendoor: is that o.k.? Ook de opmerkingen: “do you want to write or to understand” en “write it in your brains” kwamen terug.
Om 15.00 uur ging juf Christine naar groep 3 om bij Agnes mee te kijken. De dames begroeten elkaar overigens iedere dag uitbundig met “hi, my collegue!” De Nederlandse juf blijft onder de indruk van het onderwijs hier en doet goede en leuke ideeën op voor in haar eigen lessen. Zal Christine nu nooit meer mopperen wanneer het digibord er mee ophoudt? Onderwijs met zo weinig middelen is zo verrijkend! Maar dit geldt ook voor het leven hier. Na de les bleven de juffen napraten en wisselden gewoontes uit. Zo mooi om de passie voor het onderwijs te kunnen delen!
Nellie verklaarde na haar bezoek aan de markt dat zij in Oeganda vegetariër zou zijn. Bij de slager hing een hele veestapel (niet schoon) aan de haak.
Het buiten sporten viel deze middag in het water en veel kinderen gingen richting hut. De middelbare scholieren verzamelden zich in de kleuterschool voor een potje bingo (ningo, lingo… of hoe zij het ook wilden noemen). Lotte was van het getallen trekken, Christine schreeuwde de getallen door de klas en Anne schreef de getallen op het bord. Ria en Nellie assisteerden de studenten bij het wegstrepen van de getallen. Opvallend was dat niet alle meisjes durfden te zeggen wanneer zij bingo hadden. De prijzenkast bestond uit allemaal cadeautjes waaronder potloden, stiften en fluitjes. Het was een groot succes. Alleen toen na het laatste bingogetal iedereen wat mocht pakken en de kleine blaasinstrumenten tegelijkertijd werden uitgeprobeerd, was er even geen fluit aan: wat een herrie!
In het CD Hope Home werden spelletjes gedaan en uitgelegd, uiteraard werd er gedamd, geschaakt, gerummikubd en Susan maakte met Ria een puzzel. Dit alles onder gitaarmuziek, want steeds meer jeugd ontdekt de snaren.
’s Avonds lieten wij de bonen in tomatensaus goed smaken – de keukenprinsesjes maakten er weer een culinair hoogstandje van - en wij hadden weer diepgaande gesprekken waarvan geen notulen zijn gemaakt.